သားသမီး နှင့် အနာဂတ်

 

ကျွန်မတို့ မိဘတွေကို ကြည့်ပြီး ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်မိဘတွေကိုယ်တိုင် ကြည့်ရင် သိသာပါတယ်။ ကံကောင်းစွာနဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့မိဘတွေ ရခဲ့မယ်ဆိုရင် လူသားချင်းဆက်နွှယ်မှု တစ်ခုက ထာဝရနီးပါး ခိုင်မြဲနေတာ တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။ မိဘတချို့က ဒီလိုမဟုတ်ပေမယ့်၊ ကံကောင်းသူတွေအတွက်တော့ ဒါဟာ ကိုယ်အားကိုးလို့ရတဲ့ အဆက်အသွယ်တစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။

အဖော်တွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေပေါ်မှာ အမြဲတမ်း အားကိုးလို့မရနိုင်ပေမယ့် သားသမီးဆိုတာ အထီးကျန်ခြင်းအတွက် အာမခံချက် တစ်ခုလိုပါပဲ။ အဲဒါကို လုံးဝလျစ်လျူရှုပြီး "ငါ ကလေးမယူချင်ဘူး" လို့ ပြောလိုက်တာဟာ မှားပါတယ်။ အသက် ၂၀၊ ၃၀ အရွယ်တွေမှာ သင် ပျော်ရွှင်နေတဲ့ ဘဝမျိုးကို အသက် ၆၀၊ ၇၀ ရောက်ရင် ခရီးတွေ ထပ်သွားချင်မှ သွားနိုင်ပါလိမ့်မယ်။

တစ်ချိန်ကျရင် စနေ၊ တနင်္ဂနွေတွေမှာ သင့်သူငယ်ချင်းတွေအားလုံး ကလေးတွေကို ခေါ်ပြီး ဆော့နေကြတာ ဒါမှမဟုတ် အိမ်ထောင်ပြုကုန်ကြတာ ဒါမှမဟုတ် အသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ သူငယ်ချင်းတွေတောင် မရှိတော့တာမျိုး ဖြစ်လာပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီအချိန်ကျရင် သင်ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေဟာ တိုတောင်းလှတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတွေ သာ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်ဆိုတာ တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။

ဒါကြောင့် ကလေးယူခြင်း၊ မယူခြင်းဆိုတာ ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက် ဖြစ်ပေမယ့်၊ ကလေးယူခြင်းအပေါ် ရှက်စရာလို သဘောထားတာ ဒါမှမဟုတ် ကလေးမယူတာ ခေတ်စားလာတာမျိုးတွေက မှားတယ်လို့ ကျွန်မထင်ပါတယ်။