တစ်ခါက အမျိုးသားတစ်ဦးရှိတယ်။ သူ့မှာ အလုပ်တစ်ခုရှိပြီး အများစုကတော့ ဒါကို သာမန်အလုပ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ကြတယ်။ စူပါမားကတ်တစ်ခုရဲ့ ကုန်လှောင်ရုံမှာ လုပ်နေတာပေါ့။ မိန်းကလေးတွေက "ရှင် ဘာအလုပ်လုပ်လဲ" လို့ မေးတဲ့အခါ သူက သူ့အလုပ်ကို ဘယ်လိုမှ မြှင့်တင်ပြီး ပြောလို့မရဘူး။ ဒါက ရိုးရိုးလေး အလုပ်တစ်ခုပဲ။
ဒါနဲ့ ကျွန်မ သူ့ကို ဘေးနားထိုင်ပြီး မေးလိုက်တယ်။ "ဘာလို့ ဒီအလုပ်ကို လုပ်တာလဲ၊ အမှန်အတိုင်း ပြောပြ" လို့။ သူက ပြန်ဖြေတယ် "ကျွန်တော်က ရည်မှန်းချက်ကြီးတဲ့သူ မဟုတ်ဘူး၊ ရည်မှန်းချက်ကြီးပါတယ်လို့ လူတွေကို ပြောနေရတာကိုလည်း ငြီးငွေ့နေပြီ။ ကျွန်တော် ရည်မှန်းချက်မကြီးဘူး"။ "ဒီအလုပ်ကို လုပ်ရတာက ကျွန်တော့်အတွက် လုံလောက်တယ်၊ ကျွန်တော်ကြိုက်တာတွေကို လုပ်နိုင်တယ်၊ စိတ်ပူစရာမလိုဘူး၊ စဉ်းစားနေစရာမလိုဘူး။ တခြားလူတွေအားလုံး ဒီကြွက်ပြိုင်ပွဲ (rat race) ထဲမှာ ပိတ်မိနေတာကို မြင်တော့ ကျွန်တော်ရယ်မိတယ်။ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး 'ကြည့်စမ်း၊ ဘာအတွက် အဲ့ဒီပိုက်ဆံလေး နည်းနည်းလေး ပိုရှာနေတာလဲ' လို့ တွေးမိတယ်" တဲ့။
ကျွန်တော်လည်း "ဘာလို့ ဒီလိုအတွေးနက်နဲတဲ့အရာတွေကို မိန်းကလေးတွေကို မပြောပြတာလဲ" လို့ မေးလိုက်တယ်။ သူက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တောင်းပန်စရာမလိုဘဲ ရိုးသားပွင့်လင်းစွာ ပြောဆိုလာတဲ့အခါ (unapologetic and real) "ကျွန်တော် ဒီအလုပ်လုပ်တာက ရည်မှန်းချက်မကြီးလို့၊ တခြားလူတွေ ဘာလုပ်လုပ် ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ဘူး။ ကျွန်တော့်ဘဝကို ဒီအတိုင်း ချစ်တယ်။ အမျိုးသားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျွန်တော့်ရွေးချယ်မှုတွေကို ကျွန်တော် ရပ်တည်တယ်" လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ မိန်းကလေးတွေက သူ့ကို ပိုပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်လို့ မြင်လာကြတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တောင်းပန်စရာမလိုဘဲ နေရုံနဲ့တင် ပိုပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိလာတယ်။
0 Comments