မိဘတွေ ကွာရှင်းလိုက်တဲ့အခါ ကလေးတွေအတွက် ဘဝက တစ်ခါတစ်လေ နားမလည်နိုင်လောက်အောင် ရှုပ်ထွေးသွားတတ်တယ်။ တစ်အိမ်ထဲမှာ အတူတူနေခဲ့တဲ့ မိသားစုက နှစ်အိမ်ခွဲသွားတဲ့အခါ၊ ကလေးတွေရဲ့ စိတ်ခံစားမှုတွေက တစ်ခါတစ်လေ ရောပြွမ်းနေပြီး ဘယ်လို ဖော်ပြရမှန်း မသိဖြစ်တတ်တယ်။ ဒီလို အခြေအနေမှာ သူတို့ကို ကူညီဖို့ "အမေ့အိမ်၊ အဖေ့အိမ်" ဆိုတဲ့ ဆော့ကစားနည်းလေးတစ်ခုကို သုံးလို့ရတယ်။ ဒါက ကလေးတွေရဲ့ စိတ်ထဲက ခံစားချက်တွေ၊ စိုးရိမ်မှုတွေ၊ ပျော်ရွှင်မှုတွေကို ဆော့ကစားမှုကနေ တစ်ဆင့် ဖော်ထုတ်ပြီး နားလည်အောင် ကူညီပေးတဲ့ နည်းတစ်ခုပဲ။ ဒီမှာ ဒီနည်းလမ်းလေးကို ဘယ်လိုသုံးမလဲ၊ ဘာတွေ လိုအပ်လဲဆိုတာကို ရိုးရှင်းစွာ ပြောပြပေးမယ်။
ဒီနည်းကို စတင်ဖို့ လိုအပ်တာက အိမ်ပုံစံ သေတ္တာလေး နှစ်လုံးပဲ။ အဲဒီသေတ္တာလေးတွေကို အမေ့အိမ်နဲ့ အဖေ့အိမ်လို့ သတ်မှတ်ပြီး၊ ကလေးနဲ့အတူ ဆော့ကစားရင်း သူတို့ရဲ့ ခံစားချက်တွေကို ဖော်ထုတ်လို့ရတယ်။ ဒီသေတ္တာတွေကို မူရင်းဆောင်းပါးမှာ မုန့်သေတ္တာလေးတွေအဖြစ် သုံးပြထားပေမယ့်၊ မြန်မာပြည်မှာ အဲဒီလို သေတ္တာမျိုး မရှိရင် စက္ကူနဲ့ အိမ်ပုံစံလေး ခေါက်လုပ်တာ၊ ဒါမှမဟုတ် ကတ်ထူပြားလေးနဲ့ အိမ်ပုံစံ ဖန်တီးတာမျိုးလည်း အဆင်ပြေတယ်။ အဓိကက ကလေးက "ဒီဟာက အမေ့အိမ်"၊ "ဒီဟာက အဖေ့အိမ်" လို့ ခွဲသိအောင် လုပ်ပေးဖို့ပဲ။ အိမ်လေးတွေကို ချစ်စရာကောင်းအောင် ဆေးရောင်စုံတွေ ဆွဲပြီး အလှဆင်တာမျိုးလည်း လုပ်လို့ရတယ်။
ဘယ်လိုသုံးမလဲဆိုတော့၊ ကလေးကို ဒီအိမ်နှစ်လုံးနဲ့ ဆော့ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါ။ ဥပမာ၊ "ဒီအိမ်က အမေ့အိမ်လို့ သတ်မှတ်မယ်၊ ဒီအိမ်က အဖေ့အိမ်လို့ သတ်မှတ်မယ်။ မင်းက ဒီအိမ်တွေထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ ဆော့ပြပေးလို့ ရမလား" လို့ ပြောကြည့်ပါ။ ပြီးရင် ကလေးကို သူ့စိတ်ကူးနဲ့ ဆော့ခွင့်ပေးပါ။ တစ်ခါတလေ ကလေးက အိမ်ထဲမှာ အရုပ်လေးတွေ ထည့်ပြီး "ဒီမှာ ငါ အိပ်တယ်"၊ "ဒီမှာ ငါ စားတယ်" လို့ ပြောနိုင်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် "ဒီအိမ်မှာ ငါ့ကို ဘယ်သူမှ မလာကြည့်ဘူး" လို့ ပြောလာနိုင်တယ်။ ဒီလို ဆော့ကစားရင်း သူတို့ရဲ့ စိတ်ထဲက ခံစားချက်တွေ၊ အတွေးတွေကို သိလာနိုင်တယ်။ မင်းကလည်း သူတို့ပြောတာကို အာရုံစိုက်နားထောင်ပြီး၊ "အိုး၊ ဒီအိမ်မှာ ဘာဖြစ်လို့လဲ"၊ "ဒီမှာ ဘယ်လိုခံစားရလဲ" လို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မေးကြည့်ပါ။
ဒီနည်းရဲ့ အလှတရားက ကလေးတွေကို စကားနဲ့ ဖိအားပေးပြီး "ဘာခံစားနေလဲ" လို့ မေးစရာမလိုဘူး။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ဆော့ကစားရင်း၊ သူတို့စိတ်ထဲက အကြောက်တရား၊ ဝမ်းနည်းမှု၊ ဒါမှမဟုတ် ပျော်ရွှင်တဲ့အချိန်တွေကို ဖော်ထုတ်ပြလာမှာပဲ။ ဥပမာ၊ ကလေးတစ်ယောက်က "အမေ့အိမ်မှာ ငါ့ကို အမြဲအော်တယ်" လို့ ပြောရင်၊ အဲဒီအကြောင်းကို ပိုသိဖို့ "ဘာဖြစ်လို့ အော်တာလဲ၊ ဘယ်လိုခံစားရလဲ" လို့ ဆက်မေးလို့ရတယ်။ ဒါမှမဟုတ် "အဖေ့အိမ်မှာ ငါ အမြဲတစ်ယောက်တည်း" လို့ ပြောရင်၊ အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့ရဲ့ အထီးကျန်မှုကို သိလာနိုင်တယ်။ ဒီလို ဆော့ကစားမှုကနေ ကလေးရဲ့ စိတ်ခံစားမှုတွေကို နားလည်ပြီး၊ သူတို့ကို ပိုကောင်းအောင် ဘယ်လိုကူညီရမလဲဆိုတာ စဉ်းစားလို့ရတယ်။
မြန်မာပြည်မှာ ဒီနည်းကို သုံးမယ်ဆိုရင်၊ ကလေးတွေနဲ့ ဆော့ဖို့ အရုပ်လေးတွေ ထည့်သုံးလို့ရတယ်။ ဥပမာ၊ ကတ်ထူအိမ်လေးထဲကို ကလေးကြိုက်တဲ့ အရုပ်ကား၊ အရုပ်လူသေးသေးလေးတွေ ထည့်ပြီး "ဒီအိမ်မှာ ဘယ်သူတွေ နေလဲ"၊ "သူတို့ ဘာလုပ်နေလဲ" လို့ မေးရင်း ဆော့ကြည့်လို့ရတယ်။ ဒါမှမဟုတ် စက္ကူပေါ်မှာ အိမ်နှစ်လုံး ဆွဲပြီး၊ ကလေးကို ဆေးခြယ်ခိုင်းတာ၊ အိမ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေလဲ ပုံဆွဲခိုင်းတာမျိုးလည်း လုပ်လို့ရတယ်။ ဒီလိုဆို ပစ္စည်းသိပ်မလိုဘဲ၊ အိမ်မှာရှိတဲ့ အရာတွေနဲ့တင် အဆင်ပြေအောင် ဖန်တီးလို့ရတယ်။
ဒီနည်းက ကလေးတွေကို သူတို့ရဲ့ ဘဝပြောင်းလဲမှုတွေကို နားလည်အောင် ကူညီပေးရုံတင်မကဘူး။ တစ်ခါတလေ သူတို့ရဲ့ အနာဂတ်အတွက် မျှော်လင့်ချက်တွေ၊ အိပ်မက်တွေကိုလည်း ဖော်ထုတ်ပြလာတတ်တယ်။ ဥပမာ၊ "ဒီအိမ်မှာ ငါ့မွေးနေ့ကို လုပ်မယ်" လို့ ပြောလာရင်၊ သူတို့ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုကို ဘယ်လိုဖန်တီးချင်လဲဆိုတာ သိလာနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဒီနည်းကို မိဘတွေ၊ ဆရာတွေ၊ ဒါမှမဟုတ် ကလေးတွေကို ကူညီတဲ့သူတိုင်း သုံးပြီး၊ ကလေးရဲ့ စိတ်ထဲက အသံကို နားထောင်ဖို့ အခွင့်အရေးတစ်ခုလို့ မြင်လို့ရတယ်။
ဒီလို ဆော့ကစားနည်းကို အိမ်မှာ စမ်းလုပ်ကြည့်ရင်၊ ကလေးတွေကို အချိန်ပေးပြီး၊ သူတို့ပြောတာကို စိတ်ရှည်ရှည် နားထောင်ဖို့ မမေ့ပါနဲ့။ တစ်ခါတလေ သူတို့ဆော့ရင်း ပြောတာက မင်းကို အံ့သြသွားစေနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို အချိန်လေးတွေကပဲ သူတို့ရဲ့ စိတ်ထဲက ဝန်တွေကို ပေါ့ပါးသွားစေပြီး မင်းနဲ့ သူတို့ကြားမှာ ယုံကြည်မှု ပိုတည်ဆောက်ပေးနိုင်မှာပါ။ ဒါကြောင့် အိမ်မှာ စက္ကူလေး၊ ကတ်ထူလေးနဲ့ စမ်းလုပ်ကြည့်ပြီး၊ ကလေးတွေရဲ့ စိတ်ကမ္ဘာထဲကို ခဏ ဝင်ကြည့်ပါလား။
0 Comments